Dotknij miłość, zatrzymaj wiatr, ukołysz niebo, pocałuj gwiazdę, obejmij mrok, uchwyć chwilę, przywitaj się ze słońcem, zatańcz z księżycem, zabij nienawiść, wybacz wojnę zazdrości, pożartuj z uśmieszkiem i dopiero wtedy mów o wolności. Miłość nie ma określenia, strasznie cię lobię i zawsze będziesz w mojej głowie.
Dzisiaj pusta skrzynka. Nikt nie puka do mych drzwi… O. Ktoś dzwoni… To pomyłka. Znajoma, lecz nie Ty… Znów tęsknię. Znów śnię. Znów Czekam. Na List… Na Znak… W krainę marzeń uciekam, Bo tylko tam czuję się wolny jak ptak… Lubię marzyc o Tobie… Lecz co będzie kiedy otworzę oczy…? Znów czekać? Znów tęsknicW polskiej poezji jest ich naprawdę wiele. Pojawiały się w wielu epokach, a ich wymowa była dwojaka: tęsknota za ojczyzną i dążenie do jej odzyskania w czasie zaborów lub tęsknota do matki czy ukochanej kobiety. Tęsknota oraz miłość były wątkami lub motywami przewodnimi wielu wierszy polskich poetów.
. 225 305 2 49 464 14 289 330